Bijna vier maanden na de val van het Assad-regime is de humanitaire nood in Syrië nog altijd schrijnend, vooral voor gezinnen die tijdens het conflict hun huis zijn kwijtgeraakt. Hoewel sommige ontheemden zijn teruggekeerd naar hun verwoeste dorpen en steden, verblijven velen nog steeds in overvolle kampen met onvoldoende onderdak. Dankzij financiering van de Europese Unie helpt GOAL kwetsbare gezinnen in Noordwest-Syrië om hun leven opnieuw op te bouwen, met waardig en duurzaam onderdak.
Vluchtend van huis in angst
Tariq Al Omaier (33) woont met zijn vrouw en vijf kinderen in Noordwest-Syrië. Voor de oorlog leidde het gezin een bescheiden, maar hoopvol bestaan in een dorp in het Shashbo-gebergte, in het zuiden van Idlib.
“Ik ben de enige kostwinner voor mijn gezin en heb geen vast inkomen. Ik werkte wanneer er zich kansen voordeden: in de zomer hielp ik met oogsten, in de winter zaaide ik tarwe en gerst.”
Tariq droomde ervan zijn kinderen een duurzame toekomst te geven. Maar naarmate het conflict escaleerde, vervaagde die droom.
“Ik was zó blij met de jonge vijgenboompjes. Elke dag keek ik hoe ze groeiden, gaf ze water uit de waterput bij het huis en verzorgde ze met liefde. Ik telde de dagen tot ze vrucht zouden dragen. Maar zoals men zegt: niets duurt eeuwig. Binnen enkele maanden bevonden we ons buiten ons huis en dorp toen het geweld uitbrak. Terwijl het leger oprukte en de bombardementen steeds heviger werden, vluchtten we halsoverkop. We keken nog één keer om naar de jonge vijgenboompjes en onze bange dieren. We namen niets mee, behalve onze tranen en de intense angst om onze kinderen.”
We namen niets mee, behalve onze tranen en de intense angst om onze kinderen.
Ontheemd en onzeker
In 2017 moest het gezin hun huis ontvluchten. Ze verloren alles en trokken van plek naar plek, op zoek naar veiligheid.
“Ik herinner me de eerste dagen van onze vlucht in 2017. De bombardementen en explosies waren angstaanjagend. We konden twee dagen lang niet terug naar ons dorp terwijl we naar mijn vermiste oom zochten. Later vonden we zijn lichaam terug.”
Door het aanhoudende geweld kon de familie hem geen laatste rustplaats geven in hun dorp. In plaats daarvan begroeven ze hem in het naburige Kafr Nabl. Hun zoektocht naar veiligheid ging verder.
“Vanuit Kafr Nabl trokken we naar het stadje Kafr Karmoun op het westelijke platteland van Aleppo, waar we twee maanden verbleven. Daarna verhuisden we naar het dorp Al-Bardqli, ten westen van de stad Dana in Noord-Idlib. Daar bleven we zes maanden.”
Het leven als ontheemden eiste zijn tol, fysiek én emotioneel.
“We leden onder de kou, honger en ellende.”
Het leven in kampen
Uiteindelijk vestigde het gezin zich in 2019 in een kamp in Ma’arat al-Nu’man. De omstandigheden waren er bijzonder zwaar, zeker in de winter.
“In de zomer was het snikheet en was er overal stof. In de winter kregen we te maken met ijzige kou, overstromingen en modder.”
De tenten in het kamp boden amper bescherming en de kosten—zowel financieel als lichamelijk—waren hoog:
“Elk jaar moesten we het isolatiemateriaal van onze tent vervangen vanwege het extreme weer. Dat was financieel onhoudbaar. Door het verbranden van nylon en karton in de kachels verspreidden zich ademhalings- en longziekten. Vaak hadden we geen geld voor medicijnen.”
Ook de kinderen leden onder deze omstandigheden.
“In het kamp werd mijn zoon Mohammed ziek. Hij kreeg hersenvliesontsteking en zijn toestand verslechterde door de hitte en het stof.”
De behandeling van de jongen duurde zes maanden en kostte zo’n 3.000 dollar. Dankzij donaties kon een deel van de kosten worden gedekt, maar het gezin bleef achter met een torenhoge schuld.
“Ik verkocht mijn motor—onze enige vorm van vervoer—en twee schapen van de familie om een deel van de kosten te betalen.”
Tijdens de winter van 2021 kreeg het gezin opnieuw een klap te verwerken.
“Onze tent werd vernield door stormachtige wind. Mijn vrouw was net bevallen—Munther was nog maar zes dagen oud. Alles werd weggespoeld door het water. We sliepen drie dagen lang in de auto.”
Eindelijk werd onze droom werkelijkheid, en nu wonen we in een nieuw onderkomen. Ons leven is volledig ten goede veranderd
Een waardig onderkomen en een nieuw begin
Tariqs gezin is een van de velen die dankzij het Programma voor Waardige Huisvesting van GOAL veilig en duurzaam onderdak kregen in Noordwest-Syrië.
“Onze vreugde was onbeschrijfelijk toen we hoorden over dit opvangproject en de duurzame huisvesting. Eindelijk werd onze droom werkelijkheid, en nu wonen we in een nieuw onderkomen. Ons leven is volledig ten goede veranderd.”
Het nieuwe onderkomen betekende het einde van uitbuiting en bracht basisvoorzieningen die de familie al jaren had moeten missen. Basisvoorzieningen die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen.
“Dankzij dit onderkomen zijn we niet langer overgeleverd aan de kampbeheerder, die de huur in de afgelopen jaren had verdubbeld. We hebben nu ook eindelijk wat privacy. Voorheen sliepen we met z’n allen in één ruimte, zonder badkamer of toilet.”
Vandaag de dag leeft het gezin in een waardiger en gezonder thuis.
“Nu wonen we in nette, georganiseerde caravans die schoner en gezonder zijn voor ons en onze kinderen. We hebben een aparte zithoek, een slaapkamer voor mijn vrouw en mij, een keuken waar we ons eten schoon kunnen bewaren, en een toilet in huis dat is aangesloten op een overdekt rioleringssysteem.”
Terugkeer naar de ruïnes
Na de val van het Assad-regime keerde Tariq terug naar zijn geboortedorp, maar daar ontdekte hij dat alles was veranderd.
“Eindelijk kwam onze langverwachte droom uit en werden we bevrijd van het Assad-regime. Ik kon niet wachten om mijn dorp en huis terug te zien. Maar onze vreugde was van korte duur. De beelden in mijn hoofd stortten in toen ik zag wat er van ons huis was overgebleven.”
Alles waar hij zo hard voor had gewerkt, was verdwenen.
“De droom viel in duigen toen ik de ruïnes van ons huis zag. Onze waterput was veranderd in een vuilnisbelt. De vijgenbomen waren met wortel en al uitgerukt. Zelfs de sinaasappel- en granaatappelbomen hadden het niet overleefd.”
De herinneringen waren levendig, maar het verdriet ook.
“Mijn dorp, ooit zo vol leven en groen, was veranderd in een spookstad. Ik zag het voor me: hier dronken we thee met de buren onder de boom, hier speelden we en maakten we praatjes. Ze hebben alles verwoest: bakkerijen, scholen, huizen, de hele infrastructuur. Er is niets over om naar terug te keren. Het doet zo’n pijn.”
Vasthouden aan hoop
Voorlopig zijn Tariq en zijn gezin teruggekeerd naar hun nieuwe onderkomen en houden ze hoop voor de toekomst.
“Alles wat ik zag dwong me om een moeilijke beslissing te nemen: terugkeren naar de caravans. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen dorp, iets wat ik nooit had verwacht na al die jaren van verlangen, lijden en ontheemding. Ik dacht dat we in onze huizen de kleren van vreugde zouden aantrekken, in plaats van die van verdriet in het kamp. Maar zoals het spreekwoord zegt: de wind waait niet altijd zoals de zeilen willen.”
Ondanks alle uitdagingen blijft hij hoopvol.
“De prijzen rijzen de pan uit—vooral brandstof—er is chaos, onzekerheid, en nauwelijks werk. Alles wat we nu kunnen doen, is wachten en bidden dat God ons een kans geeft om terug te keren zodra de wederopbouw begint.”
GOAL in Syrië
Na meer dan tien jaar conflict zijn meer dan 6,8 miljoen Syriërs ontheemd geraakt. 70% van de bevolking heeft humanitaire hulp nodig en is afhankelijk van hulp om dagelijks te overleven.
Sinds het begin van het conflict in 2012 werken GOAL-teams ter plaatse in Syrië. In het afgelopen jaar heeft het noodhulpprogramma van GOAL meer dan 287.000 ontheemde mensen bereikt met voedsel, kookbenodigdheden en financiële hulp. Dankzij de inspanningen van GOAL-ingenieurs om schade aan de waterinfrastructuur te herstellen, hebben meer dan 1,3 miljoen mensen nu toegang tot schoon drinkwater in hun woningen. Daarnaast profiteren nog eens 430.000 mensen van het bakkerijprogramma van GOAL in het noordwesten van Syrië.
Impact in Cijfers
+1,3 miljoen
Schoon drinkwater voor meer dan 1 miljoen mensen
+430.000
Dagelijks brood voor meer dan 430.000 mensen
2,8 miljoen
Mensen ondersteund in 2023
2012
GOAL start operaties in Syrië
Louay's verhaal
Louay Tajiddin, een water- en sanitair-ingenieur bij GOAL in Syrië, deelt zijn persoonlijke ervaring over het moeten verlaten van zijn huis en baan als gevolg van het conflict in Syrië.
Hij benadrukt de uitdagingen waarmee Syriërs worden geconfronteerd door het langdurige conflict en het cruciale belang van basisvoorzieningen, vooral schoon water.
Om kwetsbare gemeenschappen in Syrië te helpen, besloot Louay zijn vaardigheden en ervaring in te zetten voor humanitair werk.
"Het was hartverscheurend om te zien hoe steeds meer kwetsbare gezinnen leden onder de omstandigheden van ontheemding en conflict. Maar ik wist dat het anders kon. Met mijn expertise in het onderhouden van openbare infrastructuur, kon ik iets doen voor mijn gemeenschap, iets wat hard nodig was."
Lees hoe Louay en andere medewerkers van GOAL, met de steun van de Europese Unie, helpen bij het herstel en de levering van schoon drinkwater aan meer dan 800.000 mensen in het noordwesten van Syrië.
