Een sprankje hoop
Het 14 jaar durende intense en verwoestende conflict in Syrië kwam eind 2024 tot een onverwacht, maar zeer welkom einde met de val van het Assad-regime. De oorlog kostte minstens 580.000 mensen het leven en dwong 13 miljoen Syriërs hun huizen te verlaten in de eerste tien jaar. Hele gemeenschappen werden uiteengereten en vitale infrastructuur, waaronder watersystemen waar miljoenen mensen van afhankelijk waren, lag in puin.
Terwijl het land voor de enorme opgave staat om het land weer op te bouwen, worstelen families zoals dat van Mohammed om hun leven weer op de rails te krijgen. Dit is het verhaal van de reis van een man en zijn familie door verlies en veerkracht, en hoe, met steun van GOAL en de EU, een broos gevoel van hoop blijft bestaan.
Waar water leven is
Naar schatting 3,5 miljoen mensen in Aleppo zijn afhankelijk van een gedeeltelijk functionerend watersysteem. Met een infrastructuur die minder dan 50% efficiënt functioneert, blijven voortdurende noodinterventies essentieel om de toegang tot basisvoorzieningen voor water, sanitatie en hygiëne (WASH) te waarborgen. Dit kwetsbare systeem is de erfenis van meer dan een decennium van meedogenloze bombardementen, die kritieke infrastructuur verwoestten en de toegang tot water in puin achterlieten toen Syrië zich herstelde van de lange burgeroorlog.
Via het door de EU gefinancierde SANAD II-programma helpt GOAL terugkerende gezinnen in Syrië, zoals die van Mohammad Ahmad Ismail, door de toegang tot schoon water en sanitaire voorzieningen te herstellen. De steun van waterstations zorgt nu voor veilig en betrouwbaar water voor gemeenschappen, waardoor de gezondheid wordt beschermd en gezinnen hun waardigheid kunnen herwinnen.
Mohammad met zijn 10-jarige kleindochter Noor
Het verhaal van Mohammed
Mohammad Ahmad Ismail, 85, groeide op in Urem Al-Kubra – slechts 10 km van de stad Aleppo – en bewerkte het land dat hij van zijn vader en grootvader had geërfd. Het was ooit een plek met een eenvoudig plattelandsleven, waar Mohammad gewassen verbouwde, schapen hield en afhankelijk was van de aarde voor zijn levensonderhoud.
"Ik heb hier vijf zonen en drie dochters grootgebracht", herinnert Mohammad zich. "We leefden van ons land en aten wat onze handen produceerden."
Maar de oorlog zou zijn leven op zijn kop zetten. Het grootste deel van zijn vee ging verloren door bombardementen en een deel werd verkocht om schulden af te lossen. Wat een bescheiden, stabiel leven was geweest, veranderde in een strijd om te overleven.
Die dagen behoorden tot de zwaarste van mijn leven. Momenten van hulpeloosheid die ik nooit zal vergeten.
Verplaatsing en vernietiging
Vanwege de nabijheid van Aleppo werd Urem Al-Kubra geteisterd door meedogenloze beschietingen en gevechten. Net als veel andere families werden Mohammad en zijn geliefden meerdere keren ontheemd. Ze vluchtten naar nabijgelegen dorpen wanneer de bombardementen heviger werden en keerden pas terug wanneer de bombardementen tijdelijk afnamen.
"Mijn huis is meer dan eens verwoest", legt hij uit. "De laatste keer sloegen gevechtsvliegtuigen rechtstreeks in en stortten de muren boven ons hoofd in. Mijn vrouw, mijn kleinzoon en ik zaten binnen. Ik raakte gewond aan mijn rug, maar we hebben het overleefd. Het huis was echter niets meer dan puin."
Omdat ze nergens anders heen konden, verhuisde het gezin naar een onafgemaakt, verlaten huis aan de rand van het dorp.
"We sliepen op de koude grond, zonder dekens, zonder meubels, niets. De winterkou drong tot in onze botten. Die dagen behoorden tot de zwaarste momenten van hulpeloosheid uit mijn leven die ik nooit zal vergeten", herinnert hij zich.
Ondanks herhaaldelijke verliezen wankelde Mohammeds vastberadenheid nooit.
De huisvesting en infrastructuur zijn ernstig beschadigd door het 14 jaar durende conflict in West-Aleppo
"Ik heb tegen mijn zonen gezegd: ik zal mijn land en mijn huis niet verlaten, wat er ook gebeurt. Ik heb hier mijn hele leven gewerkt en ik zal hier sterven, zelfs al ligt het onder het puin", zegt Mohammed.
Moeilijkheden om toegang te krijgen tot water
Samen, met beperkte middelen en onder moeilijke veiligheidsomstandigheden, herbouwden Mohammed en zijn familie hun huis. Voor hem was blijven geen keuze; het was een daad van waardigheid en een kwestie van erbij horen.
Hoewel de wapens uiteindelijk op zondag 8 december 2024 zwegen, bleef het moeilijk om te overleven. De prijzen stegen, de inkomens daalden en openbare diensten waren vrijwel onbestaand. Voor Mohammed overschaduwde één uitdaging alle andere: water.
"Het moeilijkste was het water", zegt hij. "De stations in het dorp zijn jaren geleden gestopt met werken. We moesten tankwagens uit Kafr-Naha halen, vijf kilometer verderop, tegen kosten die we niet konden betalen."
Vaak offerde de familie voedsel op om water te kunnen betalen. Toen zijn kinderen en kleinkinderen na de bevrijding terugkeerden, nam de consumptie toe en de behoefte aan wekelijkse tankbeurten dreef hen steeds verder in de problemen.
"We konden minder eten, maar we konden niet zonder water", legt Mohammad uit. "Soms verminderden we het waterverbruik zo sterk dat zelfs de hygiëne van de kinderen eronder leed. Planten en bomen verdorden voor onze ogen."
GOAL-ingenieur Khaled Al-Kilay controleert de waterkraan in het huis van Mohammed
Een reddingslijn van GOAL
De strijd om toegang tot water veranderde toen GOAL waterstations in Urem Al-Kubra ging ondersteunen. Netwerken werden hersteld en er werd brandstof geleverd om de stations van stroom te voorzien.
"Tegenwoordig bereiken we onze huizen elke twee dagen met water, genoeg om onze tanks te vullen. Het is schoon, gesteriliseerd en gecontroleerd. We zijn gerustgesteld over de gezondheid van onze kinderen", aldus Mohammad.
Het gezin besteedt hun schaarse inkomen niet langer aan dure tankers, maar kan geld besteden aan voedsel en de behoeften van kinderen.
“Deze steun heeft een zware last van onze schouders genomen en ons een deel van het leven teruggegeven dat we verloren hadden.”
Het team van ingenieurs van GOAL bespreekt verbeteringen bij het waterstation AL-Laj
Mohammeds wens
Voor Mohammed is water meer dan alleen een middel om te overleven; het is het leven zelf.
"Water is de basis van alles. Zonder water kunnen we niet leven", mijmert hij.
Hij hoopt dat soortgelijke steun ook zal worden uitgebreid naar andere essentiële diensten, zoals elektriciteit, sanitaire voorzieningen, scholen en medische zorg, zodat het leven in zijn gemeenschap volledig kan worden herbouwd.
Als hij terugkijkt op een lang en moeilijk leven, zijn zijn verwachtingen eenvoudig.
Ik ben een oude man. Ik heb niet veel meer te leven. Mijn laatste wens is veiligheid en stabiliteit in ons land, liefde onder ons volk, en dat God mij de kracht en het voedsel geeft om de pelgrimstocht te maken voordat ik deze wereld verlaat.
Terwijl noodhulp in Urem Al-Kubra de directe toegang tot water herstelde, richt het door de EU gefinancierde SANAD II-programma van GOAL zich ook op langetermijnoplossingen. Het Al Laj-watersysteem in Jabal Al-Zawiya, Idlib, dat meer dan 150.000 mensen in 35 dorpen bedient, wordt hersteld met vijf stations, bronnen en nieuwe putten om veilig en betrouwbaar water te garanderen. Deze aanpak combineert spoedhulp met duurzame infrastructuur ter ondersteuning van de gezondheid, stabiliteit en het lokale levensonderhoud.
Tegenwoordig bereiken we elke twee dagen water in onze huizen, genoeg om onze tanks te vullen. Het is schoon, gesteriliseerd en gecontroleerd. We voelen ons gerustgesteld over de gezondheid van onze kinderen.
Een blijvende impact
Via het door de EU gefinancierde SANAD II-programma heeft GOAL het Al Laj Water Stations Rehabilitation Project in Jabal Al-Zawiya, Idlib, opgestart om de waterinfrastructuur te versterken en continue toegang tot schoon water te garanderen.
Het project omvat vijf waterstations met bronnen en putten, moderne pompen en opslagtanks, gerepareerde stationsgebouwen en geüpgradede pijpleidingen en conversiecentra om een veilige en betrouwbare waterlevering in de dorpen te garanderen.
Taha Juma, WASH Program Manager, zei: "Het herstellen van de waterstations in Laj zal een kwalitatieve sprong voorwaarts betekenen in het leveren van schoon en ontsmet water, het verminderen van watergerelateerde lasten, het verbeteren van de gezondheidstoestand, het beperken van door water overgedragen ziekten en het creëren van een veilige omgeving voor de terugkeer en stabiliteit van bewoners in hun oorspronkelijke gemeenschappen."
Over EU-civiele bescherming en humanitaire hulp
De Europese Unie en haar lidstaten behoren tot's werelds grootste donoren van humanitaire hulp en bieden levensreddende hulp aan miljoenen mensen die wereldwijd door conflicten en rampen zijn getroffen. De humanitaire hulp van de EU wordt verleend via het directoraat-generaal Europese Civiele Bescherming en Humanitaire Hulp (DG ECHO), op basis van behoeften, onpartijdigheid en respect voor de menselijke waardigheid.
GOAL in Syrië
Na meer dan tien jaar conflict zijn meer dan 6,8 miljoen Syriërs ontheemd geraakt. 70% van de bevolking heeft humanitaire hulp nodig en is afhankelijk van hulp om dagelijks te overleven.
Sinds het begin van het conflict in 2012 werken GOAL-teams ter plaatse in Syrië. In het afgelopen jaar heeft het noodhulpprogramma van GOAL meer dan 287.000 ontheemde mensen bereikt met voedsel, kookbenodigdheden en financiële hulp. Dankzij de inspanningen van GOAL-ingenieurs om schade aan de waterinfrastructuur te herstellen, hebben meer dan 1,3 miljoen mensen nu toegang tot schoon drinkwater in hun woningen. Daarnaast profiteren nog eens 430.000 mensen van het bakkerijprogramma van GOAL in het noordwesten van Syrië.
Impact in Cijfers
+1.3 million
Schoon drinkwater voor meer dan 1 miljoen mensen
+430,000
Dagelijks brood voor meer dan 430.000 mensen
2.8 million
Mensen ondersteund in 2024
2012
GOAL start operaties in Syrië
Louay's verhaal
Louay Tajiddin, een water- en sanitair-ingenieur bij GOAL in Syrië, deelt zijn persoonlijke ervaring over het moeten verlaten van zijn huis en baan als gevolg van het conflict in Syrië.
Hij benadrukt de uitdagingen waarmee Syriërs worden geconfronteerd door het langdurige conflict en het cruciale belang van basisvoorzieningen, vooral schoon water.
Om kwetsbare gemeenschappen in Syrië te helpen, besloot Louay zijn vaardigheden en ervaring in te zetten voor humanitair werk.
"Het was hartverscheurend om te zien hoe steeds meer kwetsbare gezinnen leden onder de omstandigheden van ontheemding en conflict. Maar ik wist dat het anders kon. Met mijn expertise in het onderhouden van openbare infrastructuur, kon ik iets doen voor mijn gemeenschap, iets wat hard nodig was."
Lees hoe Louay en andere medewerkers van GOAL, met de steun van de Europese Unie, helpen bij het herstel en de levering van schoon drinkwater aan meer dan 800.000 mensen in het noordwesten van Syrië.
